اشاره:
سال 1382 در بحبوحه اشغال عراق توسط آمریکا و انفجارها و ناامنی‌های ناشی از آن، هنگامی که مرز کربلا پس از سال ها انتظار بدون مزاحمت بعثی ها گشوده شده بود، بچه های راویان نور شاید جزء نخستین گروه هایی بودند که جانشان را کف دستشان گذاشتند و از مرزها گذشتند تا چشمشان به دیدار عتبات عالیات روشن گردد. امسال پس از حدود شش سال وقفه، سفری دوباره نصیبم شد به سبک کاروان های سازمان حج که با آن سفر نخستین بسیار متفاوت بود. مرور خاطرات آن سفر نخستین طعم بهشتی زیارت را در کامم می نشاند. آنقدر که دلم می خواهد شما را نیز در چشیدنش شریک گردانم؛ هرچند، گاه بسیار خصوصی باشد...

آغاز- 3/10/82

 بسم الله الرحمن الرحیم
ساعت 9:45 صبح چهارشنبه است. به پل دختر رسیده ایم. هنوز از صبحانه خبری نیست.
دیشب ازمعراج شهدا با بدرقه شهدای گمنام سفر را آغاز کردیم و سپس به بهشت زهرا رفتیم. حرم حضرت روح الله (سلام الله) و مزار سید مرتضی آوینی شهید صیاد شیرازی شهدای تفحص (پازوکی و محمودوند) ونیز دیگرانی که قرار است به نیابت از همه شان زمین های آفتابی جنوب را درنوردیم و این بار به برکت خون های فروریخته شان که هنوز گرم است و سرخ به سرزمینی پشت سیم های خار دار پای بگذاریم. هنوز چیزی از آغاز سفر نگذشته است که نوای تپش قلب ها بلند می شود: کربلا کربلا ما داریم می آییم...